مراحل ذکر شده رایج ترین سیستم مرحله بندی پارکینسون است ، اما گاهی اوقات از سیستم های مرحله بندی دیگری نیز استفاده می شود.

دیگر داروهایی که ممکن است برای پارکینسون تجویز شوند، عبارت‌اند از: آپومرفین، بنزتروپین، آمانتادین و داروهای آنتی‌کولینرژیک. همه‌ی این داروها می‌توانند در کنترل علائم کمک کنند.

۱. سفت‌شدن عضلات: بیشتر افراد مبتلا به پارکینسون در برخی از اندام‌های خود دچار سفتی می‌شوند که دشوارشدن حرکت‌دادن قسمت‌هایی از بدن آن‌ها را موجب می‌شود.

برای درمان بیماری پارکینسون از داروهای مختلف استفاده می‌شود که باعث می‌شود سلول‌های تحلیل رفته دوباره تحریک شوند تا بتوانند دوپامین بیشتری را تحریک کنند و تعادلی در مغز برقرار شود.

این وضعیت زمانی ایجاد می شود که غذا یا سایر اشیاء خارجی به داخل ریه ها استنشاق شود.

تب چیست؟ تب خطرناک + انواع راه های درمان تب بزرگسالان و کودکان

بیماری پارکینسون سلول های گیرنده مواد شیمیایی در مغز را از بین می برد که با گذشت زمان ، منجر به تغییرات چشمگیر و بروز علائم و عوارض می شود.

کار درمانی: در این روش ، متخصص می تواند قسمت ها و اندام هایی که اختلال در آن ها ، در زندگی روزمره شما اثر منفی گذاشته را شناسایی کرده و روی آن بیماری پارکینسون با ورزش مسئله کار کنند به این ترتیب می توانید فعالیت های روزمره خود را به خوبی و بدون نیاز به دیگران انجام دهید.

البته درمان بیماری پارکینسون به طور قطعی پیدا نشده است؛ اما تا حد زیادی با استفاده از مصرف دارو می‌توان علائم و عوارض آن را کنترل کرد. در ادامه با ما همراه باشید تا این راه های درمان را بهتر بشناسیم.

میزان آزار دهندگی علائم یکسان در مورد بیماران مختلف ، مشابه نمی باشد. لذا علائم این بیماری در بیماران مختلف دارای تفاوت هایی می باشد.

داروی آنتی اکسیدان جزو داروهایی هستند که برای درمان پارکینسون بسیار مفیدند. با استفاده از این داروها می‌توان میزان دوپامین را به تعادل رساند. داروهای اصلی در این زمینه آنتی کولینرژیکو و دوپامینرژیک هستند.

ذخیره نام، ایمیل و وبسایت من در مرورگر برای زمانی که دوباره دیدگاهی می‌نویسم.

مینا گفت: ۸ اردیبهشت , ۱۴۰۱ در ۱:۱۶ ب٫ظ مادربزرگ من، از طرف مادری، بیماری پارکینسون دارن. خود من هم آدم جوشی و استرسی هستم. همین الان هم تو مواقع استرس زا یا هیجانی دست هام و صدام میلرزه.

تاکنون هیچ گونه ‌آزمایش خاصی برای تشخیص آن وجود ندارد. لذا تشخیص این بیماری امری دشوار است. عموما پزشکان برای تشخیص این بیماری ویژگی‌ های اساسی اختلال حرکتی در فرد را مورد بررسی قرار می دهند.